Chronische loodvergiftiging geeft gelukkig niet altijd aanleiding tot duidelijk waarneembare klinische symptomen.
Dit neemt overigens niet weg, dat uit een dergelijke chronische situatie onder bepaalde omstandigheden wel acute vergiftigingsverschijnselen kunnen ontstaan.
Er bestaat een goede relatie tussen de bloedloodconcentratie en de opgetreden nadelige gezondheidseffecten, zowel subklinisch als op klinisch niveau.
Deze bloedloodwaarde geeft alleen de belasting ten tijde van de bloedafname weer en geeft geen informatie over eerdere blootstellingen of hoe langdurig de blootstelling is geweest.
Indien er voldoende lood is geabsorbeerd, zal dit in eerste instantie leiden tot verhoogde bloedloodconcentraties, eventueel gevolgd door een klinisch manifeste intoxicatie.
Het klinisch beeld bepaalt het te volgen beleid;
bij ernstige intoxicatieverschijnselen en hoge bloedloodwaarden valt chelatietherapie te overwegen.
De stof dimethylsuccimeracid, DMSA, ook wel ‘succimer’ genoemd, is de laatste jaren erg op de voorgrond komen te staan als chelator.
Deze stof lijkt weinig bijwerkingen te hebben, en kan in tegenstelling tot de andere chelatoren oraal toegediend worden.
Nadat de blootstelling is stopgezet zal de hoeveelheid lood in het bloedcompartiment aanvankelijk het snelst dalen, gevolgd door de hoeveelheden in de compartimenten van lever en nier.
De hoeveelheid lood in het botcompartiment vermindert erg weinig.
De hoeveelheid lood in de nieren neemt minder snel af. Er wordt een nieuw evenwicht ingesteld.
Ook in het bloedcompartiment evenals in het levercompartiment blijven de hoeveelheden “lang” erg hoog.
Dit fenomeen kan worden verklaard uit het feit dat het botcompartiment langzaam lood afgeeft aan de rest van het systeem, waardoor deze compartimenten strikt genomen weer enigszins “gevuld” worden en de totale hoeveelheden in de andere compartimenten slechts zeer langzaam afnemen.
Lees verder op https://www.rivm.nl/bibliotheek/rapporten/348802014.pdf
Rapport nr. 348802014
